می‌نوشمت که تشنگی‌ام بیشتر شود

می‌نوشمت که تشنگی‌ام بیشتر شود

                                آب از تماس با عطشم شعله‌ور شود

آنگاه بی‌مضایقه‌تر نعره می‌کشم

                                تا آسمان ِ کر شده هم با خبر شود

آن‌قدرها سکوت تو را گوش می‌دهم

                                تا گوشم از شنیدن ِ بسیار کر شود

تو در منی و شعرم اگر «حافظانه» نیست

                                «عشقت نه سرسری ست که از سر به در شود»

آرامشم همیشه مرا رنج داده‌است

                                شور خطر کجاست که رنجم به سر شود؟

مرهم به زخم ِ بسته که راهی نمی‌برد

                                کاشا که عشق مختصری نیشتر شود

اگرم حیات بخشی و گرم هلاک خواهی

اگرم حیات بخشی و گرم هلاک خواهی

                                     سر بندگی به حکمت بنهم که پادشاهی

من اگر هزار خدمت بکنم گناهکارم

                                     تو هزار خون ناحق بکنی و بی گناهی

به کسی نمی‌توانم که شکایت از تو خوانم

                                     همه جانب تو خواهند و تو آن کنی که خواهی

تو به آفتاب مانی ز کمال حسن طلعت

                                     که نظر نمی‌تواند که ببیندت که ماهی

من اگر چنان که نهیست نظر به دوست کردن

                                     همه عمر توبه کردم که نگردم از مناهی

به خدای اگر به دردم بکشی که برنگردم

                                     کسی از تو چون گریزد که تواش گریزگاهی

منم ای نگار و چشمی که در انتظار رویت

                                     همه شب نخفت مسکین و بخفت مرغ و ماهی

و گر این شب درازم بکشد در آرزویت

                                     نه عجب که زنده گردم به نسیم صبحگاهی

غم عشق اگر بکوشم که ز دوستان بپوشم

                                     سخنان سوزناکم بدهد بر آن گواهی

خضری چو کلک سعدی همه روز در سیاحت

                                     نه عجب گر آب حیوان به درآید از سیاهی

پنج شعر انقلابی از پنج شاعر

مپرس مقصد ما را مجال گفتن نیست

شاعر : محمدکاظم کاظمی

بیار باره که امشب سوار خواهم شدبه دور دستِ گمان رهسپار خواهم شد

بیار باره که باید ز جان گسسته رویمعنان مبند، که باید عنان گسسته رویم

بسوز بستر ما را که وقتِ خفتن نیستمپرس مقصد ما را، مجالِ گفتن نیست

ببین به جاده ی رنج آورِ رفاقت سوزببین به جاده ی تابوت سازِ طاقت سوز

ببین مصیبت این راه کاروان کُش رامزن صلای سفر، خفتگان سرخوش را

بسوز بستر ما را که وقت خفتن نیستمپرس مقصد ما را، مجال گفتن نیست

همین ره است که آن مرد، با صلیب گذشتهمین ره است که آن تشنه لب، غریب گذشت

همین ره است که پیر قریش، قافله بردهمین ره است که آن زخمدارِ کوفه، سپرد

هزار باره در این جاده نعل ساییده استهزار خاره در آن خون تازه نوشیده است

حکایتی است ز نیل و عصا به پیچ و خَمَشروایتی است ز اجداد ما به هر قدمش

ببین که بیرق آن رهروان به شانه ی ماستبیار باره که هنگام تازیانه ی ماست

ز دوش ما نَبَرد گردباد، بیرق رابه عبدود ندهیم اختیار خندق را

بیار باره و زین کن، شتاب باید کردو قلعه بر سر مرحب خراب باید کرد

سپاه خصم، نمک خوردگان شیطان اندسیاهکار و سیه رو، یزید را مانند

سپاه خصم ندانم شمارشان چند استسرِ شمار ندارم که دست من بند است

پس از مقابله، وقتی که گاه رفتن بودز تیغ خویش بپرسم که چند گردن بود

بیار باره که باید ز جان گسسته رویمعنان مبند که باید عنان گسسته رویم

بسوز بستر ما را که وقت خفتن نیستمپرس مقصد ما را، مجال گفتن نیست

مدوز در پی ما چشم انتظار به دشتکه باره تند رکاب است و راه، بی برگشت

در این کویر نبینی دگر نشانم رامگر دمی که بیارند استخوانم را

ز بس فتاده به هر دشت و در غبار من استبه هر کجا که گذر می کنی، مزار من است

من از مدینه سخن های تلخ می گویمز بی نوایی نی های بلخ می گویم

ز دشتِ تشنه ی قرآن و نیزه آمده امز کوچه های غریب هویزه آمده ام

فسانه سازی مصر و دمشق نشناسمکه عشق زاده ام و غیر عشق نشناسم

بده به وارث من تیغ بی نیام مرابه کودکان پس از من بگو پیام مرا

که مشت خاک مرا بعد مرگ، خشت زنندبه فرق خصم سیه کار بدسرشت زنند

بیار باره که باید ز جان گسسته رویمعنان مبند، که باید عنان گسسته رویم

بسوز بستر ما را که وقت خفتن نیستبیار باره که دیگر مجال گفتن نیست

گفتند شام تاریک گفتیم آفتابیم

شاعر : معین اصغری

از عشق دور هستیم سرگرم با کتابیمای ابر آسمان پوش! بگذار تا بتابیم

با دوستان مروت هر چند دوستی نیستبا دشمنان مدارا هر چند بی حسابیم

دل خوش نمی توان کرد ما را به گفتگو هامایی که روزگاری ست سیراب از سرابیم

آیینه های حساس ساکت نمی نشینندگفتند شام تاریک گفتیم آفتابیم

یک باغ کال بودیم رو به زوال بودیمکتمان نمی توان کرد مدیون انقلابیم

ایستاده ایم

شاعر : غلامرضا بکتاش

ایستاده امایستاده ایایستاده ایمجنگلیمتن به صندلـــــــــــــــــــــــــــــــــــی شدن نداده ایم

اینا گزینه های روی میز ماس

شاعر : محمدمهدی سیار

یکلحظه لحظه خاطرات بهمنیکه یکدفه بهار شدبهمنی که بوی گل گرفت و سوسن و یاسمنبهمنی که غرق شوق و شور بودانفجار نور بود

دوسرزمینی که نگاش به آسمونه وحسابش از زمین جداستذره ذره خاکش از غرور و غیرتهسرزمینی که شن کویرشملشکر خداست

سهبغض ناتموم مادریبالا سر جنازه ی پسربغضی که یه مرتبه صدا می شهسکوتُ می شکنه:ای تموم بچه هام فدای تویا حسیناین گلم نثار کربلای تویا حسین

چهارایستادن یه نوجونبدون ذره ای ترس و آرزوروبروی تانکهای رو به رو

پنجاهتزاز پرچم سه رنگروی گنبد مسجدیکه زخمی گلوله هاسخنده های مردمی که یک صدا می گنفتح شهر خونکار خداس

ششآسمونی که پر از نوای ربناسآسمونی کهقُرُق شدهبا شهاب و رعد و صاعقهبا آیه یو ما رمیت اذ رمیتآسمونی کهکابوس کرکساس

هفتچشمه چشمه موج موجکوچه کوچه رود رودتو خیابونا به هم رسیدن و یکی شدنشکستن سردی دی و غرور اهرمن

حالا بازم بشمارم؟اینا گزینه های روی میز ماسحالا بازم بشمریدگزینه های روی میزتون چیاس؟حالا بازم بشمریدهمه میدونن اینآخرای قصه ی شماس

هفتششپنجچهارسهدویک

همیشه قافیه قرمز، ردیف، سبز و سفید

شاعر : ندا هدایتی فرد

همیشه قافیه قرمز، ردیف، سبز و سفیدسلام کشور من! ای وطن! طلوع امید!

قدم قدم غزلم را ستاره می‌بندممسیر آمدنت را سپیده‌ای که دمید

چگونه بین غزل‌ها تو را بگنجانمبه حجم تنگ غزل جا نمی‌شود خورشید

غروب، رفتن تو، اشک‌های ما، قرآنسحر و آمدنت نور شد، به دل تابید

به خون پاک شهیدان تا ابد آباداگرچه سخت ولی سر رسید این تبعید

تو آمدی و دوباره زلالی از بارانبه خاکی در و دیوار کوچه‌ها بارید

تو پیر میکده مسلمین تاریخیو حکم بعد خدایی همیشه جاوید